In gesprek met Maartje Martisan, therapeut en beeldmaker over een reis naar binnen via beeld.
Op 22 november geeft Maartje een lezing over haar werk en exposeert op het Fotografenplein van FotoEventNijmegen.
Wij spraken met haar, over haarzelf en haar bijzondere project Neverending End.
In haar lezing laat ze zien hoe fotografie niet alleen een kunstvorm is, maar ook een weg naar inzicht, verbinding en heling.
“Begrijpen waarom je iets maakt is een proces. En dat proces begint bij jezelf’
Van kunst naar begrijpen
De combinatie van kunst en therapie loopt als een rode draad door Maartjes leven. “Mijn doel is heel eenvoudig: mensen verder helpen,” vertelt ze. “Het begon met de therapeutische kant, terwijl ik mijn hele leven al geïnteresseerd was in kunst. Als puber volgde ik al workshops, en uiteindelijk ben ik naar de kunstacademie gegaan. Omdat ik een professionele slag wilde maken, ben ik vervolgens ook nog de Fotoacademie gaan doen. En dat was voor mij de eye-opener.”
Daar vielen de puzzelstukjes op hun plek. “Ik maakte op de kunstacademie al veel zelfportretten, vaak vanuit mijn onderbewustzijn. Maar pas op de Fotoacademie kreeg ik inzicht. Ik begrijp nu beter waarom ik maak wat ik maak. Het heeft mijn handtekening zichtbaar gemaakt.”
Van binnen naar buiten
Dat inzicht bleef niet alleen intern. “Door de opleiding heb ik Neverending End zo kunnen vormgeven dat de kijker het ook snapt,” legt Maartje uit. “Ik maak nog steeds beelden vanuit mezelf, maar ik ben nu in staat tot observatie. Ik denk bewuster na over wat ik wil meegeven. Ik kijk niet alleen vanuit mezelf, maar juist ook vanuit de kijker.”
Daarbij speelt tekst een belangrijke rol. “Beeld en tekst moeten samen kloppen. Een goede tekst helpt het verhaal te verduidelijken en verdiepen.”
Storytelling die het hart raakt
Wat Maartje andere fotografen meegeeft? “Blijf bij jezelf! Het zijn jouw beelden, jouw handtekening. Begin gewoon met experimenteren en durf te klungelen.” Ze benadrukt dat het niet alleen om mooie plaatjes gaat. “Natuurlijk heb ik ook wel eens die kritische stem die zegt dat het mooi moet zijn, dat de lijnen goed moeten lopen. Maar hoe meer je klungelt, hoe meer vrijheid je krijgt. En dat helpt je creativiteit.”
Voor haar draait het om emotie. “Ik vind het interessant als een foto het hart raakt. Dan mag hij van mij zelfs onscherp zijn. Neverending end is opgebouwd met ‘storytelling’. Bij ‘Neverending end’ gaat het voor mij om het verhaal. De vorm die ik gebruik is om het verhaal te verduidelijken en je te raken in je gevoel. De vorm is niet alleen fotografie maar ook poëzie, video’s en installaties” Volgens Maartje zijn er twee manieren om een verhaal te benaderen: “Of je bedenkt een verhaal en gaat aan de slag – zo heb ik het vaak in mijn opleidingen gehoord. Of je begint gewoon, vanuit je onderbewuste, en dan ontstaat er een verhaal. Dat laatste is mijn manier van werken.”